دکتر دیکرانوهی هواکیمیان

دکتر دیکرانوهی هواکیمیان از یاران خوب ما در طرح جاده‌های امن بودند که در واقع با ایشان آغاز کردیم و اگر هم‌کاری‌های‌شان از همان ابتدای طرح نبود انجام برنامه‌ها برای‌مان دشوار بود. ایشان دکترای بیولوژی(انگل شناسی) از انگلستان هستند. هم‌چنین کارشناسی ارشد خود را در زمینه‌ی فیلم‌سازی و تکنولوژی آموزشی در آمریکا به پایان رساندند.

خانم هواکیمیان سابقه‌ی فراوانی در هم‌کاری با وزارت بهداشت در زمینه‌ی نظارت مواد غذایی و آموزشی بهداشت دارند. هم چنان در دوره های گوناگون با صدا و سیما به عنوان یک تکنولوژیست آموزشی هم‌کاری‌های فراوان کردند. پژوهش‌های ایشان در زمینه‌‌های بهداشت، پزشکی و موضوع‌های علمی است. کوتاه در باره‌ی جاده‌های امن با ما می‌گویند. هر چند فراوان در این باره تلاش کرده‌اند. از ایشان برای هم‌راهی‌های صمیمانه‌شان سپاس‌گزاریم.

 

برای برنامه‌ریزی جهت برطرف کردن مشکل آسیب تصادف‌های رانندگی چهار پرسش را باید در نظر داشته باشیم:

  • مشکل چیست؟ چه کسانی و یا چه افرادی آسیب می‌بینند؟
  • علت آسیب چیست؟ چه خطرهایی موجب آسیب می‌شود؟
  • چه کارهایی باید انجام بدهیم؟ (چه اقداماتی می‌توانیم انجام دهیم، چه اقداماتی بیش‌ترین کاهش را در میزان خطرها و صدمه‌ها ایجاد می‌کنند)؟
  • چه‌گونه این کار را انجام بدهیم؟ (چه گونه از منابع موجود برای توقف آسیب یا کاهش صدمه‌های وارده بهترین استفاده را بکنیم؟ اگر منابع ناکافی باشند چه‌گونه آن‌ها را افزایش بدهیم؟

امروزه هزاران نفر در اثر سوانح و حوادث عمدی و یا غیر عمدی کشته، مجروح و ناتوان می‌شوند. کودکانی که به مدرسه می‌روند، یا خانواده‌هایی که عازم سفر هستند ممکن است به علت حادثه‌ای که اغلب قابل پیش‌گیری است، هرگز به خانه بازنگردند و خانواده و جامعه‌ای را متأثر کنند.

امروزه ایمنی و پیش‌گیری از وقوع حوادث و سوانح از جمله پدیده‌هایی است که نیازمند اندیشه و تأمل بیش‌تر، طراحی بهتر و برنامه‌ریزی دقیق‌تر است، زیرا حوادث به اشکال گوناگون اتفاق می‌افتد یا وقوع آن‌ها ممکن است.

مدیریت شهری باید به گونه‌ای باشد که بتواند پاسخ‌گوی نیازهای ایمنی شهروندان و محلات شهر باشد و زمینه‌ی مناسبی را برای رشد و اعتلای فرهنگ ایمنی و پیش‌گیری در سطح شهر و میان همه‌ی اقشار شهروندان به خصوص کودکان در تمامی موقعیت‌های زندگی، آموزش و تفریح فراهم کند.

الگوی پیش‌گیری از حوادث در قالب جامعه‌ی ایمن نخستین بار در سال 1898 میلادی یا 1377 شمسی از سوی دانشگاه کارولیسکای سوئد به وسیله‌ی پروفسور سوانستروم پیش‌نهاد شد و به عنوان الگویی مناسب برای پیش‌گیری از حوادث در سطح یک شهرستان مورد قبول سازمان جهانی بهداشت قرار گرفت و این دانشگاه به عنوان مرکز هم‌کاری‌های who  در امر پیش‌گیری از حوادث، عهده‌دار رهبری این حرکت در سطح جهان شد.

هم‌دلی جامعه‌ی ایمن متکی بر مشارکت شهروندان و هم‌کاری مدیران شهر است. در این مدل، شاخص‌هایی برای یک جامعه‌ی ایمن در نظر گرفته شده که بر اساس آن شاخص‌ها و با رسیدن به آن‌ها جامعه‌ی مورد نظر ایجاد شده است و به شبکه‌ی جهانی جوامع ایمن می‌پیوندد.

افزون بر این الگوی جامعه‌ی ایمن مبتنی بر هم‌کاری‌های بین بخشی و مشارکت کلیه‌ی بخش‌های توسعه ویژه‌ی نهادهایی است که در زمینه‌ی تأمین ایمنی شهروندان فعالیت می‌کنند. هدف از اجرای برنامه‌ی جامعه‌ی ایمن، پیش‌گیری از آسیب‌ها و کاهش بروز حوادث مرگ‌ها، ناتوانی‌هایی ناشی از آن و ارتقای ایمنی شهروندان و شهر است. چنین هدفی زمانی تحقق خواهد یافت که تمام شهروندان، مدیران و برنامه‌ریزان ارگان‌های دولتی و غیر دولتی شهر با وظایف خود آشنا باشند. و مسؤولانه در جهت دست‌یابی به شهری ایمن برای همه‌ی شهروندان گام بر‌دارند و برآیند اقداماتی که صورت می‌گیرد، هم سو و هماهنگ و در راستای اهداف تعیین شده باشد.

به دلیل این که سلامت و ایمنی از حقوق اولیه‌ی بشر است، ایمنی پیش‌نیازی برای حفظ و ارتقای سلامت و رفاه در هر جامعه‌ای است. ایمنی، از نیازهای اساسی بشر است.

حادثه فرآیندی از اتفاق‌های پی در پی و موازی است که منجر به یک پیامد زیان‌آور می‌شود. حادثه واقعه‌ای است که به آسیب منجر شده و یا می‌تواند منجر شود.

فاکتورهای خطر مربوط به محیط زندگی است که بر روی عابرین پیاده کودک تأثیر می‌گذارند. کودکانی که در خانه‌های دارای چندین خانوار زندگی می‌کنند، بیش از کودکانی که در منازل دارای یک خانوار به سر می‌برند دچار آسیب می‌شوند.

در مناطق مسکونی که بخش عمده‌ی آن را خانه‌های دارای چندین خانوار تشکیل می‌دهند بیش از 50% فضای حاشیه‌ی خیابان‌ها به وسیله‌ی وسایل نقلیه پارک شده اشغال می‌شوند.

تعداد زیاد عابرین در نواحی بدون حفاظ نشان داد که مداخله‌های پیش‌گیری باید با اولویت بیش‌تری به این افراد اختصاص یابد. در این خیابان‌ها، باید اقدام‌هایی جهت کاهش سرعت وسایل نقلیه به منظور کاهش آسیب‌های عابرین پیاده صورت گیرد.

اتخاذ سیاست‌های بهداشتی و ارزیابی شاخص‌های بهداشتی نیازمند جمع‌آوری اطلاعات درست، قابل سنجش و معتبر درباره‌ی ماهیت، وسعت و مشکلات بهداشتی است.

ثبت حوادث موجب ارتباطی مهم میان نیاز به آگاهی از علل و شدت آسیب‌ها و طراحی و اجرای مداخله‌ها به منظور ارتقای مراقبت‌های فوری و کاهش بروز حوادث می‌شود. جهت دست‌یابی به این هدف یک سیستم ثبت آسیب باید تدوین شود.

اولین قدم جهت کاهش خطر آگاه‌سازی است و این امر نیازمند انواع و سطوح مختلف آموزش برای مردم، مسؤولین و سیا‌ست‌گذاران و نیز آموزش مداوم برای همه‌گان است.

دیدگاه بگذارید

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.